Μετά από χρόνια

Μαντινάδες για την αγάπη και την επανένωση

Πώς τα `κανες τα μάθια μου `πο την αρχή να κλαίνε,
σεβντά μου απού σε ξέχνουνα, ξανακαινουριεμένε;

Ξανοίγω τ` άσπρα μου μαλιά στη λάμψη του καθρέφτη...
ό,τι ακουμπήσεις γή χαλά, γή απ` όπου στέκει πέφτει

Παλιέ σεβντά μου κείνο-να που με πονεί περίσσια,
είναι πως δεν εγίνηκες μ` άλλον κανένα ίσια...

Καλά `μαι γω στο πλάι σου κι αλάργο σου κακά `μαι...
άλλο μια πέτρα κι άλλη μια, κι άλλο μια πέτρα χάμε...

Χρόνε και να σ` αντάμωνα, να σου `κλεβα τη βούργια,
να την αδειάσω...τα παλιά να γίνουνε καινούρια

Αν-ε τη ζήσω τη στιγμή που θα σε φέρει πίσω,
ένα σεφέρι βάσανα σε μια στιγμή θα σβήσω

Στα  μάθια σου είδα τ’ ακριβό, το φως, σεβντά μου πρώτε,
και σαν κι αυτά ‘ναι κάθε αυγή, μαύρη κι αυτή από τότε

Μετ’ από χρόνια αλάργο σου πόσες αλήθειες να ‘χω 
μια είν’ αυτή και μοναχή: λείπεις και δεν υπάρχω

Θα παίρνεις την αγάπη μου κομμάτι το κομμάτι...
μια κι όξω θα τη φοβηθείς...πολύ ναι ανάθεμά τη

Με πόσους αναστεναγμούς τ` αλάργο μας μετράς το,
γιατί εγώ με τέσσερις...τσ` αέριδες...γροικάς το;