Αλάργο (Το ύστερο δεκάμερο του Δεκέμβρη )
Αλάργο (Το ύστερο δεκάμερο του Δεκέμβρη )
Εκείνο που ναι αλάργο σου πώς να το πεις δικό σου,
κι ας είναι δάκρυ μια ζωή , στις άκρες τω μαθιώ σου
Λείπεις κι αλάργο το νερό είν̍ από το ποτήρι ,
κι αλάργο απ̍ το ξημέρωμα τση χαραυγής τα κάλη ,
λείπεις και λείπει η χαρά από το πανηγύρι ,
και είναι η φωθιά αλλού , κι αλλού ̍ναι η αθάλη
Αλλού ̍ναι τα μικρά παιδιά , κι αλλού ̍ναι τα παιχνίδια,
αλλού το δέντρο και αλλού οι κόκκινές του μπάλες ,
αλάργο απ̍ τ` ασπρόμαυρο… χρωματιστά στολίδια ,
χώρια σου αδειανές στιγμές και δίπλα σου μεγάλες…
Λείπεις και Άστρο Γέννησης οφέτος δε θ̍ ανάψει
και οι γιρλάντες που κουμπώ πονούνε και θρουλούνε,
το μακριά σου έκλεψε απ̍ τσι γιορτές τη λάμψη ,
ξέχασα και τα κάλαντρα και δε θα μου τα πούνε…
Χώρια σου είμαι σαν γιορτή που είναι ξεχασμένη,
σαν ήλιος που δε βρέθηκε αυγή να του φωνάξει,
μέρα σ ̍ ημερολόγιο πουδεν είναι γραμμένη
και χρόνος που δεν του ̍πανε ποτέ πως έχει φτάξει
Τ` αλάργο σου την πίκρισε τη ζάχαρη την άχνη
κι έκανε και τον έρωτα παιδί δυστυχισμένο
μοιάζω με το Δεκέμβριο που το κορμί ντου ψάχνει
το ύστερο δεκάμερο αν του ̍χουνε παρμένο
Έτσα ναι το αλάργο σου….
μέρες τω Χριστουγέννω……..