Μέγα καταμεσήμερο
Μέγα καταμεσήμερο
στση σκέψης μου το σπίτι
κι ο ήλιος από πάνω μας
σαν το Μητροπολίτη
Με τα χρυσά του άμφια
και τη βαριά κορώνα
έδινε με τσι φλόγες του
παράξενο αγώνα
Κι έδρων' ο ήλιος κι έλιωνε
στην κάψα και στην έγνοια
κι είχε χοντρές σταλιές φωθιά
στα κόκκινά ντου γένια
Έστεκε στο μπαλκόνι του
κι έβλεπε τί θ' αφήσει
του κόσμου τη συντέλεια
σα να `ταν ν' αντικρίσει
Έτρεχε δάκρυ πύρινο
πάνω στα μάγουλά του
κι ολόγρα παραβάρυναν
τα ράσα τα χρυσά του
Χάιδεψε το μάτι του
δεντρά πουλιά κι αέρα
και του `πεφτε πολύ βαριά
η τελευταία μέρα...
Λυπήθηκε τη θάλασσα
τσοι ποταμούς, τη λίμνη
που και το ίδιο το νερό
Φωθιά κι αυτό θα γίνει
και στο ραβδί του `κούμπησε
το μαλαμοδεμένο
κι είπε του νου ντου, τώρα πια
είντα να περιμένω
Σιγά σιγά μουρμούρισε
στο Μεγαλοπατέρα,
να γίνει ότι 'ναι να γενεί...
δεν πάει παραπέρα
Κι είπες την ίδια τη στιγμή,
"θα σ' αγαπάω...γεια σου"
κι ήλιος και κόσμος... κάηκε...
Μέγα...καταμεσήμερο