Χρυσαετός
Χρυσαετός
Αητέ, του κάμπου θάμασμα και τση κορφής γιορντάμι
χρυσαετέ τω χαρακιώ, τση Κρήτης που ΄σαι νάμι,
Δύναμη αορίτικη και στόλισμα του τόπου,
πουλί που συχνοφαίνεσαι στα άσματα τ΄ αθρώπου,
πουλί που σου ζηλεύουνε τ΄ άλλα τα χαμοπούλια
γιατί στον ήλιο ταχτικά σιμώνεις και στην πούλια,
χρυσαετέ που το τιμάς όποιο δεντρό κουμπήσεις,
που είσαι απ΄ τα σπάνια κοσμήματα τση φύσης,
αετέ που κάθεσαι στ΄αυγά κι εσύ να τα πυρώσεις,
αφού κατέχεις αετούς στα όρη πως θα δώσεις,
αετέ που τ΄ αετόπουλα ταΐζεις μες το στόμα
με την ελπίδα να πετούν εις τ΄ ουρανού το δώμα,
που δεν ξαναπαντρεύεσαι το ταίρι σου ανε χάσεις,
μα διαγουμάς περήφανα τους ουρανούς τση πλάσης,
χρυσαετέ που δε μετράς αέρηδες και μπόρες,
και δε δειλιάζεις στσι κορφές αν είναι ασπροφόρες,
χρυσαετέ τση, λεβεδιάς που πήρες το μοιράσι
κράξε… και κάνε προσευχή, ο γιος μου να σου μοιάσει.