Μια Μάνα χήρα επόμεινε
Μια Μάνα χήρα επόμεινε
Μια Μάνα χήρα επόμεινε μόνη μ' εννιά κοπέλια
με δίχως βιός, χωρίς δεντρά, μαξούλια γη αμπέλια...
Έκαμε το πικρό γλυκό, κατάπιε το καημό της
κι εστάθηκε στα πόδια τζη για χάρη των παιδιώ της...
κι έβαλ' ομπρός της ν'ανεβεί κι αυτή το Γολγοθά τζη,
μ' εννιά κοπέλια ορφανά, μωρά στην αγκαλιά τζη
Πάντα εξύπνα χάραμα πριν δώσει ο Θιός τη μέρα
αυτή και μάνα, και αυτή στον ρόλο του πατέρα...
Κι όπου εγροίκα για δουλειά αγλάκα μοναχή της
σαν δέκα άντρες δούλευγε να βγάλει το ψωμί της
κι αν ήταν μέρα σχολινή που ο παπάς ευλόγα,
πότε στα χόρτα γύριζε, πότε χοχλιδολόγα
Πόσες φορές στερήθηκε και την μπούκια απ' το στόμα...
και πόσες δε ξαγρύπνησε το κουρασμένο σώμα
κι έτσα επέρασ' ο καιρός και τα κοπέλια εκείνα,
εγίναν άντρες λυγεροί και κόρες σαν τα κρίνα...
και ένα ένα βρήκανε όλοι δικά ντως ταίρια,
παντρέυτηκαν κι εξέχασαν...της μάνας τως τα χέρια
Εκείνα που ματώνανε και δε γροικούσαν πόνο...
και που θυσιαζότανε...για χάρη ντως και μόνο...
και κάθαείς τους έκαμε...σπίτι δικό ντου να 'χει...
σπίθια εννιά...εννιά παιδιά...κι η μάνα ντως μονάχη...
εννιά και δεν εβρέθηκε ένα να την φροντίσει,
τη μάνα που για χάρη ντως...το αίμα τζη 'χε χύσει...
μια μάνα μόνη εννιά παιδιά εφρόντισε να ζήσουν,
κι εννιά παιδιά δε μπόρεσαν μια μάνα να φροντίσουν...
Η μάνα ερρώστησε βαριά και τηνε βρήκε ο χάρος,
αμοναχή… δεν ήθελε...να 'ναι ανθρώπου βάρος
Εγνώρισε εγκατάλειψη και πλήρη αδιαφορία
κι εδώ του ψεύτη κόσμου μας...είναι η ειρωνεία
Την άλλη μέρα έπαιξε…πένθιμα η καμπάνα…
κι εννιά φωνές ακούστηκαν ''εχάσαμε σε Μάνα''…
Μανώλης Κρητικόπουλος