Πε μου είντα `σαι Έρωντα
Πέ μου ειντά'σαι Έρωντα κι εγώ νά μάθω θέλω
πού 'χεις φτερά, δίχως πουλιώ νά μοιάζεις ή αγγέλω
μπορεί νά 'σ' ότι γύρευγα κι ότι ποθώ νά πάθω
μά πρίχου μπώ σ' ετσά δουλειά πρέπει πολά νά μάθω
Βαστάς δοξάρι και σπαθί το αίμα 'ν' η τροφή σου
κι είσ' ολοματωβούρωτος 'π' τα νύχια ώς τη γ-κορφή σου
μπορείς μέ μιά σου σαϊθιά όντέ δά δοξαρέψεις
άθρωπο πού πατεί στη γής στσ' εφτά ουρανούς νά πέψεις
μπορείς το κάθ' αδύνατο σά δυνατό νά κάνεις
κι άθρωπο πού 'ναι μέ μυαλό ,νά τόνέ κουζουλάνεις
μπορείς νά κάμεις το μικιό ,νά φαίνεται μεγάλο
κι ένα καλό αγλακιχτή ,νά μη ξερύρνει ζάλο
μπορείς νά κάμεις το γ-κουτσό κι άθρωπο δίχως πόδια
φτερά νά βγάλει ,νά πετά , 'ποπάνω απ' τα εμπόδια
μπορείς νά σύρεις το σπαθί και νέϊκου νά παίξεις
νά τόνε κάμεις νά χαθούν 'π' το στόμα ν-του οι λέξεις
μπορείς κι άλλον, αμίλητο πού δέ γ-κουνεί τη χέρα
νά τόνε κάμεις νά πετά σά ν-τό πουλί τ' αέρα
μπορείς νά κάμεις γέρικο κορμί , ώρα θανάτου
ν' ανεντρανίσει πού 'τανε σχεδόν του πεταμάτου
μπορείς κι εκείνο το κλαδί απού 'ναι ξεραμένο
νά το αθίσεις ,νά γενεί δεντρό ξετελεμένο
μόνο 'να πράμα δέ μπορείς ,λέω σου και θυμήσου
'μένα νά κάμεις νά γλεντώ τη μέρα τση γιορτής σου....
Όλα μπορείς τα Έρωντα.....
Απόστολος Καραπιδάκης