Σ` έχω ανάγκη αρά και που και το "αρά" είναι τώρα
κι είναι και το παντέρμο "που", κάθε στιγμή και ώρα
(Νίκος Τζαγκαράκης)
Ανάγκη μου καθημερνή ήσουν κι εδά μου λείπεις
πρόβερνε σκιάς αρά και που,καλιά `ναι απού το ντίπις
(Βαγγέλης Ταξιδευτής)
Πως σ` έχω ανάγκη το κατές, μα δεν κατέχεις πόσο...
όσο το φως του ένας στραβός.τόσο καρδιά μου τόσο
(Γιώργος Πρωτοπαπαδάκης)
Δεν ξέρω είντα πάει να πει "αρά και που" και "λίγο",
εγώ 'χω ανάγκη μια ζωη, φως μου να σε ξανοίγω
(Κατερίνα Μπιρικάκη)
Αρά και που το να σε δω γίνεται αναγκαίο
κι ας λέω κάθε μας φιλί πως είναι τελευταίο
(Θεόφιλος Χριστουλάκης)
"Αρά και που σε πεθυμώ, ανάγκη μου δεν είσαι",
είπα, μα το `πα ψώματα, κατές το κι ας τ` αρνήσαι
(Κατερίνα Τζαγκαράκη)
Αρά και που σε σκέφτομαι λέω όντε με ρωτούνε
κι ας είν` τα δευτερόλεπτα της ώρας που περνούνε
(Κώστας Κοκολαντωνάκης)
Αρά και που σ` αναζητώ μα `ναι τ` αρά περίσσιο
το λίγο γίνεται πολύ και μου χαλά το ίσιο
(Σπύρος Πανηγυράκης)
Λείπεις και γίνεται η γης ας πούμε πότε λίγο,
θάλασσα λίγο πριν σε δω κι όποτε `ρθώ και φύγω
(Βούλα Χανιωτάκη - Μπαστάκη)
Στιγμές που η ανάγκη μου να `σουν εδώ πληθιαίνει,
εκείνο το "αρά και που" που μου πες με ποθαίνει
(Γιώργος Σοφιάκης)
Καρδιά μου, που "αρά και που" εφίλευες τον πόνο,
σ' έκανε η πίκρα... αλάργο τζη...παντοτινό του θρόνο.
(Νικόλας Τζιρτζιλάκης)
Ως έχει η πέτρα αγκαλιά τσ` ανέμους στο φαράγγι,
σ` έχω χθες αύριο κι εδά παντοτινή μου ανάγκη
(Νεκτάριος Λεουνάκης)
Δε με πειράζει που `ρχεσαι στον ύπνο μια στις τόσες,
όμως οι λίγες δυστυχώς εγίνανε καμπόσες
(Ανδρέας Στυλιανουδάκης)
Μπαίνεις στο νου μου αρά και που κι όσο κι αν σε ποβγάνω,
είναι στιγμές που με θεριά τσ` ανάμνησης τα βάνω
(Ζαχαρένια Σαλούστρου)