Δύστυχα δίστιχα

Μαντινάδες του χωρισμού και του πόνου

Έχει η παντέρμη υπομονή...όσο σε περιμένω,
τη μυρωδιά ...το σίδερο που βγάζει, το λιωσμένο...

 

Πάνω στο μαύρο ποιος μπορεί να ξαναγράψει μαύρα...
μοίρα δε φαίνουνται οι γραμμές, κι όσες σ` αρέσει τράβα
 

Ούλ’ οι -γι-ανέμοι με χτυπούν μετά το μισεμό σου,
κι ούλ’ οι καιροί, μελτέμι μου, εκτός απ’ το δικό σου

    Αποφασίζει ο δυστυχής να δει τα όνειρά του
και μπαίνουνε στα μάθια του μαχαίρια του θανάτου

 

Σ` έκαν΄ η μοίρα μου νερό,τση δίψας μου χατίρι,
μόνο πως το `χε μπρούμουτα αφήσει το ποτήρι 

Μ` έκανες και αγάπησα τη μοίρα όντε σ` ήβρα,
και φεύγεις κι είντα βλαστημιές να τση φωνάξω...είντα;

 

Καρδιά μου στο κουμάντο τζη πως είσαι μη φοβάσαι,
μα `συ κατές από παλιά πώς είναι χάμες να `σαι 
 

Έκοβα λεμονόφυλλα, τ` όνειρο στόλιζά το,
κι αυτή `κοβε τσι λεμονιές, μια κι όξω, από το μπάτο...

 

Τον τόπο που χωρίσαμε ξάνοιγε μην  ξεχάσεις
πολλές φορές `πο δω και μπρος είναι που θα περάσεις
 

Με τ’ όνομά τζη φώναζα τ’ όνειρο που ‘χα πρώτο,
κι εδά  αν-ε  με ρωτήξουνε, λυπούμαι μα ξεχνώ το

Σ’ άρεσε πάντα πάνω μου, τα όνειρα μου να ‘ναι
μα ‘γώ εξεσκονίστηκα κερά μου και λυπάμαι

Μισές οι μαντινάδες τση, πήγα και τέλειωσά τζι
κι αυτή τραγούδια τσι `καμε, αλλού, και τραγουδά τζι

Χίλια πηγάδια γέμισα στο χωρισμό εκείνο,
νερό θωρώ,νερό γροικώ αλλά νερό δεν πίνω... 

 

Αφού δε γίνηκε ποτέ δικό μου το δικό σου,
πάρε το και το κρίμα ντου ,του "γιάντα",στο λαιμό σου

 

Δεν θα το κόψεις το σκοινί, καρδιά μου εσύ, με πράμα....
που το μαχαίρι το βαστάς... παντέρμη απ' τη λάμα...

 

Δε σου παραπονέθηκα στον πόνο μου απάνω,
μ` α-νε πονείς, παράπονα να δεις που θα τα κάνω...

 

Μ` ένα φιλί που έσερνε `πο πίσω χίλια πάθη,
εγέμισε ο μπέτης μου αέρα...το `χεις πάθει;

Αγάπησα τη μοναξιά μετά από το σεβντά σου,
πάρε τσι αναμνήσεις σου κι αγάπα τη δικιά  σου

 

Κάθε που κλαίω, γύρω μου τσ’ αθρώπους τσοι πληγώνω,
γι’ αυτό με βλέπει, όντε πονώ, η μοναξιά μου μόνο

 

Ο πόνος σου, η μοναξιά κι εγώ, βουβοί κι οι τρεις μας...
για σένα κουβεδιάζουμε, κι ας μη μιλεί κανείς μας

Την πιο μικρή μας τη στιγμή πάλεψε και θυμίσου,
για θα `ναι σ` άλλες αγκαλιές, η μεγαλύτερή σου

 

Χαρά αν-ε δεις το γέλιο μου πες του να θυμηθήτε,
το ραντεβού που ξέχασες και ξέχασε...να `ρθείτε