Τσ` αγάπης μας τα χνάρια

Μαντινάδες ερωτικές

Να μ` αγαπάς και να βροντά, να σ` αγαπώ ν` αστράφτει,
τα "σ` αγαπώ"  μας ο ντουνιάς να μην τα κάνει ζάφτι
 

Ανθίζω στην αγάπη σου και ποιός θα με προλάβει,
που `μουνε άτυχο δεντρό στ` ανέμου το σημάδι

Γελώ, που δεν εγέλουνα, κλαίω που δε μπορούσα
και ζω με την αγάπη μας π' ως τώρα δεν εζούσα!

Μόν` όντε φιληθήκαμε, θα `χω να το θυμάμαι,
πως ένιωσα στο μπόι μου τα μανουσάκια να `ναι

Νύχτα σε πρωτοφίλησα κι έχω μια γλύκα πάρει,
που νόμιζα πως έπινα το φως απ` το φεγγάρι

Μου δείξανε τα χείλια σου στα δυο δικά μου απάνω,
πώς φτερουγούνε τα πουλιά ... κι έμαθα να το κάνω

Εικόνα μου αζωγράφιστη κι ασάλευτό μου ζάλο,
θα σε τολμήσω...δεν μπορώ χρόνο να χάνω κι άλλο

Μας ένωσε η μοίρα μας, κι είμαστε τώρα ένα...
δεν ξεχωρίζει το χαρτί, ποτέ του απ` τα γραμμένα

Πες μου ποιό άστρο πεθυμάς, να πέσει πού σ` αρέσει,
κι εγώ θα βγώ στον ουρανό,στην εδική ντου θέση

Δε θέλω να σ` ονειρευτώ, μ` αν-ε το θέλει η τύχη,
θα ρίξω ούλα τ` αψηλά του πρέπει μου τα τείχη

Μ` έκοψε να με μυριστεί κι έχω λαβωμαθιές τση,
λες και δεν είχε ξαναδεί βασιλικό ποτές τση...

Δικούς του νόμους τ` όμορφο έχει, κατάλαβέ το,
δεν είδα τόξο ουράνιο ακόμη...να `ναι ντρέτο!

Θα σου το πω το "σ` αγαπώ", η ώρα έχει φτάξει...
να δω όντε θα τ` ακούσουμε ποιός θα πρωτοτρομάξει

Σε θάλασσα και κόλαση (Γιώργος Πρωτοπαπαδάκης)